Uzupełnienie protetyczne jest w zasadzie nie do odróżnienia od zębów naturalnych. Dzieje się tak za sprawą transmisji światła zastosowanych materiałów – światło może przez nie przenikać w taki sam sposób, jak przez naturalne tkanki zęba.

Uzupełnienie protetyczne jest w zasadzie nie do odróżnienia od zębów naturalnych. Dzieje się tak za sprawą transmisji światła zastosowanych materiałów – światło może przez nie przenikać w taki sam sposób, jak przez naturalne tkanki zęba.

Kolejną zaletą prac pełnoceramicznych jest to, że z uwagi na podobieństwo koloru materiału i zęba własnego oraz właściwości materiałowe przejście pomiędzy krawędzią korony a tkankami zęba jest prawie niewidoczne.

W ostatnich dziesięciu latach nastąpił szybki rozwój materiałów pełnoceramicznych wykorzystywanych w protetyce stomatologicznej. Dotąd łatwo ogarnialiśmy wachlarz surowców wykorzystywanych do wykonywania prac protetycznych – na co dzień używaliśmy bowiem albo stopów metali szlachetnych albo nieszlachetnych. Rekonstrukcje metalowe licowane ceramiką sprawdzały się pod kątem trwałości i ścieralności, a z uwagi na brak alternatywy nie mieliśmy innego wyboru w kwestii materiałowej.

Dzięki ciągłym udoskonaleniom ceramik licujących wzrosły także wymagania dotyczące estetyki. Nieinwazyjne metody leczenia postawiły technikę dentystyczną przed zupełnie nowymi wyzwaniami. Koncepcje terapeutyczne mające na celu skorygowanie estetyki w odcinku przednim sprawiły, że coraz bardziej popularne stały się licówki ceramiczne (Ryc. 1). Rekonstrukcje pełnoceramiczne zaczęto modelować i wypalać na folii platynowej lub kikutach z masy ogniotrwałej. Kolejnym krokiem milowym w rozwoju systemów pełnoceramicznych było opracowanie ceramik prasowanych.

Björn Maier MTD